Kathedralenbouwers

De kruisdraging - Derrick Baegert (1440 Wesel - 1515 Wesel)

Dorpelingen op weg naar de kerk - Simon Bening (1483 - 1561)

Op de clubhome prijkt de miniatuur van de maand Februari uit de "Très Riches Heures du duc de Berry".

De afbeelding voor de maand februari toont een winters tafereel waarin de koudste maand van het jaar wordt uitgebeeld.
Op de achtergrond is tussen de besneeuwde heuvels een dorpje zichtbaar. Een boer of koopman is naar het dorp onderweg om zijn waren daar aan de man te brengen.

Op de voorgrond is een boerenstee afgebeeld, voorzien van vele details, waaronder bijenkorven, een schaapskooi, en vogels die naar voedsel zoeken, het geeft een goed beeld van hoe een boerderij er in die tijd heeft uitgezien. In de woning warmen de bewoners zich aan het haardvuur, de vrouw op de voorgrond op iets decentere manier dan het stel daarachter. De achtergrond van de miniatuur toont een prachtig uitgewerkt landschap, zeer delicaat verlicht, wat zich weerspiegelt in de kleuren van de sneeuw. Het realisme van de Vlaamse Primitieven wordt duidelijk aangekondigd in deze miniatuur.

Deze miniatuur stond model voor het kalenderblad van februari in het Breviarium-Grimani.

Les Très Riches Heures du duc de Berry (De Zeer Rijke Uren van de hertog van Berry) is een rijk geïllumineerd getijdenboek, dat besteld werd rond 1410 door Jan van Berry en gedeeltelijk vervaardigd door de befaamde miniatuurschilders de gebroeders Van Limburg.

Het Breviarium Grimani is een brevier uit de 16e eeuw (1510-1520). Een dergelijk boek bevat de gebeden die een geestelijke van de Katholieke Kerk dagelijks moet bidden. In de late middeleeuwen lieten ook koningen, koninginnen en de hogere adel zulke gebedenboeken maken, meestal rijkelijk versierd, waarvoor de term lekenbrevier gebruikt wordt. Het brevier was veel omvangrijker dan het getijdenboek, het gebedenboek dat door leken gebruikt werd voor hun dagelijkse gebeden, en men kon er dus veel miniaturen in kwijt. Het lekenbrevier was dan ook veel meer een prestigeobject dan een boek voor dagelijks gebruik. Het Breviarium Grimani is zo'n lekenbrevier dat voor een onbekende opdrachtgever in het begin van de 16e eeuw in Vlaanderen werd gemaakt en verlucht is door de bekendste kunstenaars van die tijd. Het werd vernoemd naar een van zijn eerste eigenaars, kardinaal Domenico Grimani, die het aan de Republiek Venetië schonk.

De persoon die het handschrift bestelde is onbekend, maar er zijn wel aanwijzingen. Zo is bekend dat een van de vroege bezitters van het handschrift, Antonio Siciliano geheten, in opdracht van Massimiliano Sforza, de hertog van Milaan, in 1514 in Vlaanderen verbleef aan het hof van Margaretha van Oostenrijk. Het is mogelijk dat hij het handschrift gezien en gekocht kan hebben; alleszins is zijn wapen in het handschrift terug te vinden op folium 81r. Siciliano was kamerheer en secretaris van Massimiliano, maar de laatste werd na de verloren slag van Marignano in september 1515 gedwongen zijn hertogstitel te verkopen aan koning Frans I van Frankrijk en zal niet meer in de markt zijn geweest voor het kostbare boek.

In 1520 verkocht Siciliano het brevier in Venetië of in Rome aan kardinaal Domenico Grimani voor de som van 500 gouden dukaten. Een secretaris bij de hertogelijke administratie had toentertijd een jaarsalaris van 100 dukaten en een gedrukte Bijbel kostte in die tijd tussen de 6 en 8 dukaten

Simon Bening, The Author in His Study.
From the "Livre des fais de Jacques de Lalaing" by Jean Lefèvre de Saint-Remy (and others). Burgundian Netherlands, ca. 1530-40.

26 januari 2016: LOS ANGELES –The J. Paul Getty Museum announced today the acquisition of the Livre des fais de Jacques de Lalaing (Book of the Deeds of Jacques de Lalaing), a highly important illuminated manuscript comprising text by Jean Lefèvre de Saint-Remy and a frontispiece by Simon Bening, the leading Flemish manuscript painter of the period.

Meer info op : The Getty - Press Materials

Foto's van Parijs in de middeleeuwen:

Le Palais de la cité

La Sainte-Chapelle

Le pont au Change

Le petit châtelet

L’Hôtel Dieu

La cathédrale Notre-Dame de Paris

 
La Place de Grève
 

 

De 10 mooiste middeleeuwse manuscripten volgens Giovanni Scorcioni van Facsimile Finder, leider op de markt van facsimile uitgaven van middeleeuwse manuscripten en boeken. Giovanni is vanuit zijn beroep al jaren bezig met middeleeuwse manuscripten en dit is volgens hem de top 10 (ik vermoed dat alle beschikbaar zijn als facsimile, en dus enige commercialiteit zal deze mens niet vreemd zijn...)

1) Lindisfarne Gospels (Cotton MS Nero D IV › British Library)

2) Hours of Jeanne d’Evreux (Acc., No. 54.1.2 › Metropolitan Museum of Art) 

3) Godescalc Evangelistary (Ms. Nouv. acq. lat. 1203 › Bibliothèque Nationale de France)

4) Prayerbook of Claude de France (MS M. 1166 › Morgan Library & Museum)

5) St. Alban’s Psalter (MS St. God. 1 › Dombibliothek Hildesheim; Inv. No. M694 › Schnütgen Museum Köln)

6) Westminster Abbey Bestiary (Ms. 22 › Westminster Abbey Library)

7) Vienna Genesis (Codex Theol. Gr. 31 › Österreichische Nationalbibliothek)

8) Black Hours (M. 493 › Morgan Library & Museum)

9) Morgan Crusader Bible (Ms M.638 › Morgan Library & Museum; Ms Nouv. Acq. Lat. 2294 › Bibliothèque Nationale de France; Ms Ludwig 16 83. M.A. 55 › Getty Museum)

10) Grimani Breviary (Ms. Lat. I, 99=2138 › Biblioteca Nazionale Marciana) 

Het portret La Bella Principessa werd jaren geleden aan Leonardo da Vinci toegeschreven. Maar maakte de beroemde kunstenaar uit Florence het werk wel? Die vraag houdt de gemoederen al jaren bezig. Vervalser Shaun Greenhalgh maakte de kwestie recent weer actueel. In zijn autobiografie beweert hij het werk in 1978 te hebben gemaakt. Een caissière uit Bolton zou model hebben gestaan.

Kunstkenners zijn niet overtuigd. Enkele jaren geleden werd het portret nog uitvoerig onderzocht, om vast te stellen of het door Leonardo da Vinci werd gemaakt of door een negentiende-eeuwse kunstenaar die wel vaker werk van de meester imiteerde.

Dat laatste werd aanvankelijk veel beweerd, maar uiteindelijk werd het portret door enkele kenners aan Da Vinci toegeschreven. Een forensisch kunstonderzoeker trof op het werk bijvoorbeeld een vingerafdruk aan die veel gelijkenis vertoonde met een afdruk die eerder op Da Vinci’s onafgemaakte St. Jerome in de wildernis werd gevonden.

Onderzoek wees ook uit dat het gebruikte krijtpigment minimaal 250 jaar oud is. Greenhalgh is van dat onderzoeksresultaat op de hoogte, maar beweert dat hij bewust oud pigment heeft gebruikt. Ook zegt hij het portret expres op een vellum (soort perkament) uit 1587 te hebben gemaakt. Om de kenners in de maling te nemen…

Expert Martin Kemp, die eerder een boek over het veelbesproken portret schreef, denkt dat Greenhalgh de boel verzint. Volgens hem is het zeer onwaarschijnlijk dat de vervalser de beschikking had over de benodigde hoeveelheid oud pigment.

Het ingekleurde portret dook eind jaren negentig op bij een veiling. Toen werd het nog verkocht als het werk van een negentiende-eeuwse Duitse kunstenaar, maar nadien werd het werk door verschillende kenners toegeschreven aan Leonardo da Vinci.

Shaun Greenhalgh schreef zijn autobiografie overigens in de gevangenis. Hij zou voor ongeveer één miljoen Britse pond aan vervalsingen hebben verkocht aan musea en veilinghuizen. Zijn ouders en broer hielpen hem daarbij.

Hieronder een gesprek van 45 minuten durende videoclip "Interview with Martin Kemp" over dit onderwerp.

Bron: Historiek.net