858 keer bekeken

Aldous Huxley

  • zaterdag 19 februari 2022 @ 16:28
    #5
    reactie op (#3) Calamandja

    Het taalgebruik en de eruditie maakt een geschiedenisboek idd tot een genot om te lezen.

    De geschiedenisschrijvers van de laatste tijd zijn ook van een ander slag dan de schrijvers van vroeger.

     

     

    onderschrift.jpg

  • vrijdag 18 februari 2022 @ 14:35
    #4
    reactie op (#3) Calamandja

    In de voetsporen van Aldous Huxley en het begrip "waarheid" is er ook nog zo iets als bronnen die overgebleven zijn. Een studie wijst er op dat 90% van de middeleeuwse literaire manuscripten verdwenen zijn: More than 90% of medieval literature manuscripts have been lost, researchers suggest.

    Dat doet me denken aan een uitspraak van oudheidkundige Jeroen Wijnendaele die ooit op een cursus het volgende stelde: De studie van de oudheid moet je vergelijken met een puzzel van 1.000 stukken die je besteld hebt bij bol.com. De chauffeur van post.nl belt aan en meld je dat de puzzelstukjes uit hun doos zijn gevallen, en dat hij zowel doos als handleiding kwijt is. Hij overhandigt je tot zijn spijt 100 overblijvende stukjes en wenst je veel succes. Een oudheidkundige probeert met die 100 overgebleven stukjes de volledige puzzel te reconstrueren. Normaal dat het resultaat van de ene oudheidkundige afwijkt van dit van een andere oudheidkundige.

    Als ik lees dat we 90% van middeleeuwse bronnen kwijt zijn dan lijkt me duidelijk dat historische waarheid een concept is.
     

    Gewijzigd op 2022-02-18 14:37:02
  • donderdag 17 februari 2022 @ 22:32
    #3
    reactie op (#1) antonius_

    We zijn allen kinderen van onze tijd, zoals de filosoof Bergson schreef: we hebben geen verleden, we zijn  ons verleden, en dus ook wetenschappers of amateur-historici die over het verleden schrijven.

    Met geschiedenis ben je nooit klaar, zegt historicus Bruno De Wever, elke geschiedenis is een constructie, hetzelfde fenomeen kan verschillende interpretaties krijgen, elke historicus denkt vanuit zijn eigen tijd, geschiedenis houdt altijd discussie in, ze is nooit definitief geschreven. Geschiedenis is zowel wat is gebeurd als de interpretatie daarvan. We stellen ons vandaag andere vragen dan vijftig of honderd jaar geleden, en dat komt omdat we andere mensen zijn, geconfronteerd worden met andere problemen. Daardoor verandert de geschiedenis ook voortdurend.

    Daarbij heb je vooral wat oudheid en middeleeuwen betreft nieuwe technieken voor analyse bij archeologische ontdekkingen, of het gebruik van artificiële intelligentie bij analyse van oude manuscripten. Daarom lees ik een oud geschiedenisboek eerder met de vraag waarom de auteur schrijft wat hij schrijft, welke is de invloed van het tijdsgewricht of op wat reageert hij of zij, enzovoort, zo wordt het bijna een roman waarbij ik wel geniet van de eruditie en het taalgebruik van de auteur.

     

  • woensdag 16 februari 2022 @ 19:16
    #2
    reactie op (#1) antonius_

    Dat is een mooie beschouwing! De geschiedenis hoeft niet vervalst te worden, want er valt genoeg te scharrelen tussen de feiten om er een nieuwe waarheid van te maken. Ik typte al eens eerder: de geschiedenis verbeteren is een veilige exercitie....dan hoef je niet je neus te stoten aan de uitdagingen van vandaag.

  • woensdag 16 februari 2022 @ 13:52
    #1

    De Voorman en de Abt hebben een aantal wervende titels in het forum naar voren gebracht.

    Dat motiveerde om toch op z'n minst de boekenkast nog eens na te lopen op titels die je eigenlijk ook gelezen moet hebben.

    Zo ben ik als voorloper op de 80-jarige oorlog en Willem van Oranje eindelijk begonnen aan DE LAGE LANDEN BIJ DE ZEE (editie 1934)

    van Dr. Jan Romein. Het is een genot te lezen over de periode tot 1000. (ja, verder ben ik nog niet geraakt).

    Maar wat bijzonder in dit werk is,  was de verantwoording van de bronnen en de verantwoording van de kijkrichting van de auteur(s).

    Een klein deel daarvan wil ik niet onthouden:

    "Of een geschiedschrijver partijdig is , op welke manier en in welke mate, is nog altijd betrekkelijk gemakkelijk uit te maken, maar de vraag is

    gerezen of ook een onpartijdig historicus wel ooit de historische waarheid benaderen kan, omdat men er aan is gaan twijfelen, of er wel zoo iets als een historische waarheid bestat,

    Elke generatie en elke klasse maakt zich een andere voorstelling van het verleden en legt die vast, zoodat het verleden vaak een sort achterwaarts gerichte utopie wordt, die slechts daarn

    verschilt vand de toekomst-illusies, om het met de woorden van Aldous Huxley te zeggen: "...dat de helden er historische namen hebben en hun bloeitijd tusschen bekende data valt "

    En het merkwaardigste is nog, dat het verleden daarvoor niet eens altijd vervalscht behoeft te worden. Het aantal historische feiten immers is oneindig en alleen in de keuze 

    van zijn onderwerp en in de selectie en rangschikking van zijn materiaal verraadt ook de naar objectiviteit strevende historicus zijn subjectief standpunt.

     

    Dat maakt ook dat er nieuwe boeken over het zelfde tijdvak, over  dezelfde gebeurtenis kunnen verschijnen en ons kunnen boeien.

     

    onderschrift.jpg