Kathedralenbouwers

Geplaatst op maandag 15 januari 2024 @ 11:42 , 489 keer bekeken

Hoe raakte het christendom hier verspreid? Eén monnik en één mirakel volstonden volgens de traditie. Geert Berings fileert de schaarse bronnen over de heilige Amandus en brengt onze contreien tijdens de vroege middeleeuwen tot leven. 

Recensie door Jonas Roelens in De Standaard van zaterdag 14 januari 2024.

In de zevende eeuw voer een bisschop met de welluidende naam Amandus (“hij van wie moet worden gehouden”) op een gammel bootje de Schelde op. Daarvoor had hij al een monsterlijke slang overwonnen en een overledene tot leven gebracht. In de Scheldevallei overtuigde hij heidenen om hun heilige bomen om te hakken en zich te laten dopen. Dankzij de stichting van een reeks abdijen verankerde hij het christendom van Noord-Frankrijk tot diep in het huidige Vlaanderen. Althans, zo klinkt het in de heiligenverhalen die soms meer dan een eeuw na Amandus’ dood geschreven werden. 

Schrijver en docent Geert Berings wuift de wierookwolk van heiligheid rond Amandus weg en brengt licht in een periode die vaak als ‘duister’ omschreven wordt. Om Amandus in perspectief te plaatsen, vangt Berings zijn verhaal aan in de Scheldevallei tijdens de laatste eeuwen van de Romeinse tijd. De Gallo-Romeinse elite is vertrokken waardoor er geen politieke controle, economisch netwerk of Latijnse cultuur meer aanwezig is. Er zijn geen sporen van christendom in dit uitgestrekte gebied, dat vooral bevolkt wordt door inheemse boeren en Germaanse nieuwkomers. 

Berings maakt op heldere wijze gebruik van de meest recente bevindingen uit de archeologie om het dagelijkse leven te beschrijven, maar toont ook aan hoe plaatsnamen van talloze Vlaamse dorpen eindigend op -gem verwijzen naar Germaanse nederzettingen. 

Geen einzelgänger

In plaats van Amandus als een einzelgänger neer te zetten, toont Berings hoe koningen, edellieden, bisschoppen en pausen stilaan hun plek op het speelveld innemen en allianties vormen. Koningen laten zich dopen en gebruiken de kerkelijke structuur om hun invloed uit te breiden. Vergeet het beeld van oppermachtige alleenheersers die hun zin kunnen doen. Middeleeuwse koningen moeten schipperen tussen machtige clans in hun verdeelde rijk. De joint venture tussen kroon en altaar helpt beide partijen vooruit en stimuleert de missionering van afgelegen gebieden door figuren als Amandus. 

Over het eigenlijke leven van de heilige weten we verrassend weinig. Hij werd wellicht rond het jaar 600 geboren en leefde een tijd als kluizenaar voor hij naar Rome ging als rondtrekkend prediker. Daar trok hij de aandacht van koning Dagobert I, die hem steunde om een eerste klooster in Noord-Frankrijk te stichten, van waaruit hij als missionaris naar de Scheldevallei vertrok. In Gent stichtte hij zowel de Sint-Pieters als de Sint-Baafsabdij. Na een tijd werd hij gepromoveerd tot bisschop van Maastricht, al klaagde hij al snel tegen de paus over de lokale weerstand die hij daar ondervond. 

Er wordt lustig gewied in de vele ongeloofwaardige details uit de middeleeuwse heiligenlevens over Amandus. Dat blijken niets meer dan standaardmotieven uit oudere hagiografieën. Berings stelt Amandus treffend voor als een Pinokkio die uit losse onderdelen werd samengesteld door een schrijvende Gepetto. 

Maar in zijn gedrevenheid om het totale plaatje te schetsen, duurt het best lang voor Berings tot de kern van de zaak komt: hoe hebben Amandus en zijn tijdgenoten het geflikt om een totaal nieuwe religie duurzaam te verankeren in een geïsoleerd gebied? Niet door tempels te vernietigen en heilige bomen om te hakken, maar door tempels als kerken in te richten. Door offerfeesten lichtjes aan te passen om niemand te bruuskeren. Of door heiligen in te voeren als alternatief voor het veelgodendom. Pragmatisme en milde manipulatie dus. 

GEERT BERING
Hak om, die boom. Een verhaal van de kerstening in Vlaanderen
Ertsberg, 312 blz., € 27,95 (e-boek € 13)